Sıkıldım artık ......

İş konusunda hiçbir zaman büyük hırslarım olmadı benim.
Yönetici olayım,şöyle yapayım,bunun ayağını kaydırayım demedim hiç.
İşten beklediğim ise çok şey değil aslında.
Her gün zevkle geleyim şirkete
İşimi en mükemmel şekilde yapıp,detayları atlamıyayım.
Yaptıklarımın sonucunda takdir edileyim,en azından eline sağlık bu ne çok işimize yaradı densin,
Bir de emeğimin karşılığını alayım bu kadar.
Çok mu büyük ,olmuyacak şeyler mi istiyorum acaba diye düşünüyorum bu aralar.
Çünkü böyle hissesiyorum.
Bu beklentilerimin ne kadarı gerçekleşiyora gelince de,
Artık nedense zevkle gidemiyorum şirkete!!!
Her gün başka bir stres,
Acaba bugün ne olucak ne sorusu beynimde dolanıp duruyor...
Elimden gelenin en iyisini yapıyorum
Bu konuda öylesine içim rahat ki...
3 kişilik çalışıyorum,
Hiç abartmıyorum 3 kişinin ancak yapabileceği şeyi yapıyorum.
Ama yine de terfi etmiyorum,ettirilmiyorum,extra prim almıyorum.
Çünkü işlerine yarıyorum.
Beni yerimden oynatmaları,yerime birinin gelmesi
Benim işi öğretmem uzun iş.
Kimsenin beklemeye tahammülü yok ki.
Yeter ki işler yürüsün.
Benim beklentimin koskaca şirketin çıkarlarının yanında ne önemi var ki???
Ben neyim ki, gidersem başkası gelir
Bu çark bir şekilde işler nasılsa.
İşte çalışıyorum,evde çalışıyorum,mola kullanmıyorum ama yaranamıyorum.
Hep daha fazlası bekleniyor.
Raporlu olduğum dönemde toplantı yapılıyor ve benim iş yüküm artıyor.
Artıyor demek bile az bir kelime belki de.
Tabir-i caizse şu anda yaptıklarıma ilaveten bir ton angarya iş daha yükleniyor.
Sanki şimdiye kadar boş oturuyormuşum gibi ekleniyor da ekleniyor.
Sesim çıkmıyor
Keşke çıksa ama çıkamıyor
Kısaca eşşek olunca semer vuran çok oluyor
Ve bu yaptıklarım yetmiyor
Daha çok olmalı diyor yöneticim.
Daha çok insiyatif almalıymışım,daha çok düşünüp farklı şeyler de yaratmalıymışım.
Zaman diyorum,peki ne zaman bunu yapıp eyleme geçiricem diyorum.
Verdiği cevap daah bir bomba..
İş yerinde düşünmeme gerek yokmuş,yolda düşünebilirmişim,serviste düşünebilirmişim
evde düşünebilirmişim.
Yani mekan fark etmezmiş.Saolsun alternatifleri tıkır tıkır sıralıyor.
Tamam diyorum düşünücem.
Bu da beni çok kötü etkiliyor.
Motivasyonum düşüyor,kendimi kötü hissediyorum çünkü hissettiriliyorum.
Fikrine güvendiğim bir arkadaşımla konuşuyorum,
Hayır demeyi bilmiyorsun normalde ama iştede demiyorsun bunu öğrenmek zorundasın diyor.
Çok haklı...
Ama nasıl ben onu bilmiyorum işte.
Hayır demeyi öprenmek,yapamıyorum demeyi öğrenmek istiyorum hem de çok.
Bütün bunlara rağmen güler yüzümü eksik etmiyorum onlardan,işimi en iyi şekilde yapmaya devam ediyorum...
Kimseye eyvallahım olmasaydı keşke..
Yeter artık deyip çekip gidebiseydim.
Çok sıkılıyorum bu aralar.
Ağlıyorum şimdi sinirden,yazıyorum.
Yazdıkça okuduklarıma bu sefer de ağlıyorum.
Bunaldım,yoruldum,karıştım.....


Ö